Schrijf & Win Actie 2022
Voor de Dag van de Stilte afgelopen 30 oktober hebben we iedereen uitgenodigd om in de pen te kruipen en iets te schrijven over zijn/ haar stilte-ervaring. Onder de inzendingen is het boek Stilte Zijn van Maaike Dijkstra verloot. We kunnen de winnaar van de schrijfactie bekend maken. Graag delen we de stilte ervaring van van Jos Korthout uit Woudrichem, hij maakte voor ons een verslag van de Blote voeten – Stiltewandeling door het rivierenlandschap langs de Merwede.
Blote voeten- Stiltewandeling
“Op 30 oktober 2022 hield ik voor de 12e keer de Blote voeten – Stiltewandeling door het rivierenlandschap langs de Merwede. Ondanks de aankondiging op onze landelijke website, de vermeldingen in lokale kranten en een interview op Radio Altena had niemand zich tevoren opgegeven als deelnemer. Toch vond ik het nodig om mijn staf en rugzakje te pakken en naar de verzamelplaats bij de Gevangenpoort te gaan. Dat was maar goed ook.
Want wat bleek, er kwam toch nog een vrouw opdagen die graag de tocht wilde meemaken. Ik had haar gedurende vele jaren al menigmaal ontmoet, maar had haar nooit eerder uitgebreid gesproken. Zij was bereid om eveneens op blote voeten te gaan lopen. Aldus gingen we na een korte inleiding met ons tweetjes zwijgend op pad.
De temperatuur was een aangename 18 graden, het was droog, zonnig en zo goed als windstil. Onderweg kwamen we vele bekenden tegen, die we woordloos en met vriendelijke gebaren begroetten. We slaagden erin ‘bij onszelf’ te blijven.
We sloegen de weg in, langs de Historische Stadshaven naar het tweede strandje. We stroopten onze broekspijpen een eind op en liepen west-waards langs- en door het water. We zagen blad verliezende wilgen en populieren. Het al verdorrende riet nabij de kribben was wel 3 meter hoog. Naast de verwelkende planten, zag de natuur er nog uitbundig uit, met veel fris groen en lang gras, vele kruiden en nog verrassend veel bloemen en paddenstoelen. Overal hoorden we het kabbelen en ruisen van het water en vele vogelgeluiden.
Allebei namen we intuïtief wat spulletjes mee, die we onderweg opraapten. Het bleek dat we onafhankelijk van elkaar, vooral stukjes afval verzamelden, maar ook bloemen, rietstengels, takjes, een vogelveer, en mosselschelpen. We liepen soms stevig door, maar hielden ook vaak onze snelheid in, stonden af en toe stil in het water op de oever. We verdiepten ons geregeld in verrassende bloemen, insecten, waterbewegingen en het spel van het licht op het water en de bodem. We hadden beiden onze eigen intensieve beleving, waarbij we optimaal open stonden voor alle geluiden, gevoelens, geuren, kleuren en bewegingen. We waren soms ver van elkaar verwijderd en soms in elkaars nabijheid. We kenden beiden de route en waren er zelfs als kind al mee vertrouwd.
Eenmaal bij het Oudendijksegat aangekomen, maakten we in non-verbaal overleg een ‘werkstuk van verbondenheid’ van onze meegebrachte vondsten.
Daarbij legden we het gevonden zwerfvuil in een patroon neer op de rand van een grote zandige kuil die hellend overgaat in een strand tot onder de waterlijn. Het buit bestond uit enkele bierflesjes, vuurwerkresten, blikjes en stukken plastic. We kapselden dit afval in, door het te omringen en af te schermen met de gevonden natuurlijke materialen. We checkten bij elkaar af, dat we beiden met dit resultaat tevreden waren.
Na voltooiing haalden we het afval weer weg en namen het mee, om het thuis verantwoord te kunnen afvoeren. Van de natuurlijke delen maakten we een stilleven dat we daar achterlieten. Nadat we constateerden dat we ook dit een zinvol resultaat vonden, aanvaardden we de terugweg.
Ditmaal kozen we de weg over de uiterwaard, langs de rand van de mee stromende nevengeul. Ondanks onze individuele beleving, bleven we ons steeds erg bewust van elkaars nabijheid. Soms lieten ons ook inspireren door wat we zagen en maakten de ander opmerkzaam op wat we beleefden. Dan hadden we waardevolle en vreugde schenkende gemeenschappelijke ervaringen.
Na terugkeer in de vesting Woudrichem beëindigden we de tocht bij boekhandel Tante Bethje Books in de Kerkstraat. We stonden onszelf toe om weer te spreken en werden er verwelkomd met koffie. Omdat het nog steeds heerlijk weer was, werden er stoelen bijgezet en schoven we aan bij de mensen die daar al hadden plaatsgenomen. Omdat we direct werden opgenomen in dit gezelschap, werd de evaluatie wel heel erg summier vormgegeven. We verzekerden er elkaar van, dat we beiden zeer content waren. We sloten ons bij elkaar aan op Facebook”.
Jos Korthout, 30 oktober 2022
Stilte is van niemand, Zij is van ons allemaal,
Stilte verbindt ons met elkaar, met de aarde,
met onszelf ongeacht cultuur, religie of politieke overtuiging.
