Ik ben mijn hele werkzame leven tekenleraar geweest. Veertig jaar lang, met jongens en meisjes van veertien tot vierentwintig in de klas die ontdekten dat ze bij mij lekker in Stilte konden tekenen. Daar bedankten ze me iedere keer voor. Ik dacht: daar moet ik meer mee doen, het tot programma maken.

Zodra de leerlingen binnenkwamen, deelde eentje in Stilte het werk uit, en iedereen kon in de kortste keren aan de slag. In Stilte. Voor mijzelf zocht ik ook de Stilte op.

Ik reisde destijds veel, dat was de tijd dat ik kloosters, kerken en kapellen bezocht. Op mijn kloostertochten zat ik met een tekenblok, alles met aandacht te bezien, vol verwondering over wat er zoal groeit en bloeit, over wat er gewoon is.

Eenmaal met pensioen botste ik in een kroeg op een uitgever. Ik vertelde dat ik overal tekeningetjes gemaakt had van kloosters. Hij stelde me voor om stilte-plekken te gaan beschrijven. Zo kwam de Kleine Stilteatlas tot stand.

Stilte ervaren. Niets is zo heerlijk als de Stilte. Niet de fysieke stilte. Het gaat me om de Stilte die je bij jezelf vanbinnen kunt merken: voelen, proeven. Ook al is er geluid, toch kan er nog Stilte zijn. Dat is mijn ervaring.

Stilte als naam. Ik heb het nooit over dé stilte. Ik heb het altijd over Stilte. ‘Míjn’ Stilte schrijf ik steevast met een hoofdletter. Ik ben me ervan bewust geworden dat we er allemaal vandaan komen en er ook allemaal weer naar toe gaan.

Het is zoals het is, Stilte is altijd en overal aanwezig. Een auto gaat voorbij en dan is het weer stil. Als je dat weet op te pakken, dan sta je open voor veel. ”Samen Stil“.

Hebt u wel eens een echt mosterdzaadje opengemaakt? Het is leeg, helemaal hol vanbinnen. Dat is voor mij de kern van de zaak: helemaal niets, ook Stilte gaat om niets, is helemaal niets. En daar gaat het om.”